Kahvede maç izlemek çok keyifli bir iştir aslında, evin monotonluğundan kurtulmak adına iyi olur zaman zaman ama öyle modern, kızların da gelebildiği kahveler değil dediğim. Olmuyo gerçekten, bu seksist bir tavır değil, tamamen hakikat. Neden? Çünkü kahvenin kendine has ağzı, muhabbeti bitiyor o anda, ağzı küfür kokan, en leş adam bile ortamda kız olunca küfür edemiyor, orjinal söylemleri bir kenara bırakıyor. Neyse falza uzatmayayım ben ve sözü tozlu hafızama bırakayım. Geçtiğimiz senenlerde yine bir Galatasaray maçı için kahvenin yolunu tuttum, vizeler de var bir taraftan ama zaten aklım maçtayken çalıştığım ders vatana, millete hayır etmez, e hal böyle olunca düştüm yola. Sakindi kahve, gediklilerinin dışında bir kaç öğrenci daha vardı. Hangi maç olduğunu pek hatırlamıyorum ama Galatasaray önde götürüyordu. Ümit Karan da formunun zirvesindeydi, ofsayttan çıkamıyordu bir türlü, ben sıkıntıdan düşmemek için sigara yakıyordum, o denli baymıştı Ümit çünkü maç adeta Ümit'le hakemin düdüğü arasında geçiyordu. Ve yine bir pozisyonda hakemin düdüğü ile karşı karşıya kalan Ümit bir kez daha durmak zorunda kalıyordu ve o esnada, hemen çaprazımda oturan kahvenin gediklisi, ok gibi ayağa fırladı...O kısa anda aklımdan geçen, Ümit'e karşı o ana kadar beslediğim tüm iyi(!)dileklerimin başka biri kanalıyla dışa vurumunun gerçekleşeceği idi. Ama olmadı, olmadı ama ben daha çok şaşırdım çünkü kalkan Galatasaraylı kahve amcası, ağzındaki sigarayı hışımla çekti ve aynen şunları söyledi 'Her şeye de ofsayt çalınmaz ki'. Bıraktım maçı, Ümit'i, Galatasaray'ı bir kenara ve düşündüm bu sözü. Bu insana bunu söyleten neydi? Aşırı futbol sevgisi, Ümit Karan hayranlığı, hakem düşmanlığı...Hayır değildi tabi ki. Şuursuzluk, hepsi bu, öyle derin bir tahlil gerektirmeyecek kadar. Belki de düz adam mod:on.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder